Unutmam Unutamam Şiiri - Ahmet Çöndü

Yıl dokuz yüz yetmiş birdi mevsim bir yaz günüydü,
Babamla gelmiştik, yamaçta tabela büyüdü,
İvriz İlk Öğretmen Okulu yazısı göründü,
Bak işte ben o ismi hiç unutmam unutamam.

Babamla ogün o okul yokuşunu yürüdüm,
Kararlıydım yokuşta yalnız sınavı düşündüm.
Ben o gün düşündüklerimi, yüreğime gömdüm
İşte ben o ilk günü hiç unutmam unutamam.

Altı sene, bilmem kaç kez yokuşunda yoruldum
Ekmeğin yedim, suyun içtim, havanı soludum
Yollarını yürüdüm, koştum, çoğunu unuttum.
İşte ben o yılları hiç unutmam unutamam.

Çocuk ve gençliğim bak oralardan akıp geldi
Bazen yağan kar, bazen de dolu gibi eridi.
Dağı, ovası, ırmağı hayalimi süsledi.
İşte ben o yerleri hiç unutmam, unutamam.

Ders çalışmak için akşam sabah etütlerini
Gece kontrole gelen nöbetçi öğretmenini
Acıkınca mis gibi kokan fırın ekmeğini,
İşte ben o anıları unutmam, unutamam.

Bir kaderi paylaşan o sıcak dosttan elleri,
Vatan Millet için çarpan o temiz yürekleri,
Çıkar beklemeden kendini feda edenleri,
İşte o yiğitleri hiç unutmam unutamam.

Orada benim, rüzgârım,soğuğum, kışım oldun,
Karlı ayaz gün ve gecelerde, sevincim oldun,
Şimdi çoğunu hatırlayamam, hayalim oldun,
Ben o hayallerimi hiç unutmam, unutamam

Bir iftar vaktindeydi, toplandık Konya meramda
Canlandı eski anılarım gözümde bir anda
Uzanıp dokunmak istedim, şimdi uzaklarda
İşte ben o günleri hiç unutmam, unutamam.