Unutmak bazen Şiiri - Tanju Çubukçu

unutmak bazen;
en değerli hazinesidir insanın...
tüm yaşamı acı verirken insafsızca
ve her hatırası saplanırken hançer gibi,
sevdanın doruğundayken gecelerinde
ve boğuşurken en yalnızken kederleriyle...
...
unutmak bazen;
teslim olacakken, urganın elinden,
bir mahkumu idam sehpasından almak gibidir...
gözyaşı dökmeden dinlemektir bir şarkıyı
el ele gördüğünde iki sevgiliyi
boğazın düğümlenmeden gülümseyip
yürüyüp geçebilmektir sokakları
...
unutmak bazen;
bütün hazinelerini kaybetmesidir insanın
ve takvimin son yaprağını kopartmasıdır...
bütün yaşamı koşar gibi geçip,
yorgunluklara aldırmadan bir umutla,
üç adım kalmışken ölüme
yığılıp kalmasıdır yere...
ve işte; unutmak bazen...