Unutma Sevgilim Şiiri - Kudret Alkan

Öldük mü, yoksa…
Yoksa alfabeli yalnızlıkta mı seçtik, Azrail’i.
Söylesene sevgilim,
Kaç tane İstanbul yeterdi sana.
Yetmedi mi, benim çılgın yüreğim.
Yetmedi mi, kapının önündeki sabahlamalarım.

Kaç gece, ya da kaç yıl oldu.
Kaç izafiyet teorisinde tükendim ben.
Hiç mi oldum, yoksa hiçliği mi hiçleştirdim.
Söyle bana emeklediğim aşkı.
Söyle bana uğruna terk ettiğim yaşamımı.

Ey Tanrı’m.
Sevdim mi, gerçekten sevdim mi…
Evetti, o zamanlar gençtim, uçurtmalarda hani.
Hani sebepsizliğin tilki uykusunda.
Hani kargaların sabah arifelerinde.
Gerçekten dinamit gibi sevmiştim.
Ve patladım,
Dünyanın köşesindeki yastığa.
Gözyaşım barut, hayaller duman.
Çünkü kaybolmuştum, Allah’ım.

Bazı duygular, hani bazı duvarlar.
Hani söylemek isteyip de söyleyemediklerin.
Son bakışa hapsolan lanet gözyaşları.
Aksalardı, kurtulacaktım belki.
Belki hiç büyümeyecek, hiç kirlenmeyecektim.

Sence de cehennem yalnızlık mı…
Yoksa hepimizi cennet mi kandırdı.
Söylesene Tanrı aşkın neresinde.
Acaba sende O’ndan var mı?
Acaba sende şeref var mı…

Sarılsaydım bir dağın zirvesine,
Belki de boğulurdum sensizlikten.
Ama benim kefenimde bana yeten bir sensizlik var.
Ve gelme sakın mezarıma,
Çünkü gülüşüm seni öldürür.
Çünkü toprağım bile seni süründürür.

En güzeli mi, yoksa en kötüsü mü desem…
Seneler sonra seni o halde görmek.
Düşmüş, çökmüş, daldan düşen yaprak gibi hani.
Üzülsem mi, yoksa sevinsem mi bilememiştim.
İlahi adalet dedim kendi kendime.
Çünkü öyle yıkmıştın ki, beni…
Bir dostun yaralayacağından daha derin.
Sanki annem terk etmişti.
Sanki babam göç edip gitmişti.
Öyle sürgündüm ki…

Umarım anlamışsındır seven bir kalbi.
Nasıl bir iz bıraktığını.
Beni nasıl bir kâbusa hapsettiğini.
Ama geçiyormuş, şükür ki geçiyormuş.
Yıllar sonra geriye dönüp baktığında her şey hayalmiş.
Anladım ki,
Sevenler gerçekten yaşıyormuş.
Anladım ki,
Âşıkları Yaradan kolluyormuş.
Kudret Alkan / 21.12.2017