Üstüne uzandığım papatyaları ezmiş kediler,
Ama severim kedileri kızmadım onlara.
Fotoğrafımı çektiğin ağaçtaki meyve tomurcuklarına kırağı düşmüş dün,
Bilirsin bu şehir soğuk, normal aslında.
Seni başkasıyla seyretmek kadar normal,
Hala nefes alıyor olmam kadar da garip hayat.
Geçip gidiyor iyi ki ve keşkeler arasında,
Gecelerim poşete koymayı unuttuğun ekmek kadar bayat.
Yollar ayrı olunca kaderi beklermiş insan,
Kaderden ala keder de yokmuş aslında.
Bilmez yüreğim mutluluk bu aşkın kaçıncı faslında,
Yine de kıyamaz verdiğin unutma beni çiçeklerini kırmaya.
Kayıt Tarihi : 28.3.2024 04:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yeniden duyguları hissetmeye başladım. Ona karşı değil, her şeye karşı. Duygu beslemek benim kendime yaptığım en büyük kötülük. Yok etmeliyim bunu. Bir gün bu şiirleri okuyacaksın, belki şuan okuyorsundur (sanmam). Umarım okuduğun zaman diliminde şiirlerimin her harfi sana hala küfretmiyor olur. Çünkü ben bunları yazarak sana kıyak mı geçiyorum yoksa kalbine hançer mi saplıyorum bilmiyor olacağım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!