Unutma Beni Şiiri - Halil Ömer Keskin

Alzheimer hastalığının bir türü olan Demans'a yakalanan, rahmetli kayınpederim Sait Özkan’ın anısına

UNUTMA BENI

Hafızam çok güçlüydü çocukluğumdan beri
Alzheimer denen illet başıma nerden geldi?
Dursun artık dediğim her gün gidiyor geri
Dün sevip saydıklarım bu gün yabancı eldi

Eşim, evlâdım, komşum sanki ilk defa gördüm
Beyin hücrelerimi akşama kadar yordum
Defalarca onlara sen kimsin diye sordum
Sanki hiç yaşanmamış, hüznüm gönlümü deldi

Çoluk çocuk karşıma geçip alay ettiler
Beni mecnun zannedip köşelere ittiler
Unuttuğum sokakta terk ederek gittiler
Nöronlarım bozulup bildiklerimi çaldı

Beynimde düşünceler takılıyor bir ana
Altımı ıslatırsam anlatırken ben sana
Sen büyürken kızmadım ne olur kızma bana
Bunama başlayınca aklımı baştan aldı

Mahallelerle yollar ezberimdeyken tek tek
Avcumun içi gibi bilip sayarken tak tak
Hiç tanıdık gelmiyor yaşadığım bu sokak
Yüreğime kayboldum diye korkuyu saldı

Elimde tuttuğumu dev gelse alamazdı
Sorduğum soruları ustalar bilemezdi
Bulduğum çözümleri kimseler bulamazdı
Ah bu yaman hastalık neden ki beni buldu?

Sevdiğim insanlara unutma beni derken
Unutulmak içinse kıyamete çok varken
Beynimle bedenimin uyumsuzluğu erken
Bir varmış bir yokmuşun arasında masaldı

Halil Ömer KESKİN 26.01.2024