Unutma beni Şiiri - Dağlar Özügüç

İnsan sevdiğini bırakır mı?
Candan öte sevdiğini
İstese de bırakamaz
Sevmek ise bırakır bazen seveni
Ama yalnızca haksızlık edeni
Çok yoranı sıkıp boğanı
Kıymet bilmeyeni nobranı
Can evinden deler terkeder
Kendi yalnızlığına geri döner

Kırgınlığım hayatımda bir iz
Her gelen acı onu takip ediyor
Sonuçta yalnızca isimler değişiyor
Acılara yenik düşen yine hep biz
Yaşadıklarımın icmali artık ortada
Bu yükle her iki cihanda
Hesaba çekilecek olan da biziz
Acılar ah o dayanılmaz acıları
Bir çırpıda kolayca anlatılırız
Ama hiçte kolay yaşayamayız

Ben daldaki sarı yaprağın
Buruk,ince hüznüyüm
Gören çok beğeniyor
Şiir yazıyor şarkılar besteliyor
Ama içimdeki fırtına hiç dinmiyor
Nedendir hiç bilinmez
Bu mevsimde gidenler gelmez
Feryadım hiç duyulmaz
Istırabıma allahın kulu ortak olmaz

Kaybettiğinde değil vazgeçtiğinde
Yeniliyormuş meğer insan
Seveni yaprak gibi kavururmuş hüzün
Yandım, Kavruldum hemde yoruldum
Tövbesi olamayan günah gibi
Silinmiyor hafızamdan yüzün
Ama artık vazgeçiyorum
Senden, seni hatırlatan herşeyden

Kazanmayı isterdim ama olmadı
Yenildim beş para etmez birine
Kavuşmamız mahşere kaldı
Unutma beni ey sevgili yar
Ben artık bir bilinmezliğe gidiyorum
Sen o değer verdiklerinle kal
Bu gidişin ne sonu nede dönüşü var
Sen yinede hoşçakal