Unutma Şiiri - Filiz Bülbül

Sığmıyorum bu odaya
Damarlarımdaki kan çıldırmışcasına akıyorken
Bırak beni çıkayım diye yırtınıyor ruhum içerimden
Bi acı hissediyorum
Tam şuramda
İçten içe, derinlerden ta en derinime yanıyorken o ateş, yakıyorken beni sessizce
Ellerimi titretiyor ara ara
Ağzım uyuşuyor fazla derine dalınca
Bu acı nerden geldi bilmiyorum
Ama biri gitti
Biri öldü
Naaşını solumdan kaldırdım daha az evvel
halâ çığlık çığlığa ruhum
Hâl böyleyken
Hep susuyorken
Biraz da uyukluyorken, ellerimin titremesini durduramıyorum
Yeni uyandım uykudan
Ayakta uyuyormuşum aylardır
Bende nedir bu üzerimdeki ağırlık diyordum
Basit yalanlarla gizlenmiş aşkın ağırlığıymış meğer
Gülüşünden medet ummuştum oysa bu derde düşmeden
İyileşirim, yürürüz sanmıştım
Gülüşürüz karşılıklı; içten kahkahalarla, belki biraz da üzülürüz
Fakat yine yan yana oluruz sanmıştım
Beni kandırdın diyemem,
Kandım derim ancak bundan böyle
Ve bundan böyle kanılmayacak her içten gülüşe diye kendime kızarım artık
Sende düşünme beni,
Sadece yanındakini düşün
Yarınlarınızı
Ve yaralarınızın beraberken iyileştiğini
Ama asla unutma beni de nasıl yaraladığını