Unutma Şiiri - Fuad Çalbay

Dağlarda yuvalanmış
Bir gebeliği öfkenin ki içinde
Biraz acı beslenir.
Zaman acı bir uğultu,
Çırpınır ya şu yalın açıklık
Ve bilenen öç öyküsünde
Gizlenen o yalnızlık.
Billur bir sesin Meryem uğultusu
Çekişip durur ya o ağıt
Dersim mağaralarında
Ölmüş çocukların rüyaları geçip gider
Gölgede kar maviye düşer
Ki bizim Lalelerimiz bile boynu büküktür
Yurtsuz bir kalbi keder örter
Onlar ayın çıplak ayak izcileri
Bir Devrimin kurbanları
Kerbelanın çocukları yetimdiler
Mümin ve şeriatçı kisvesinde katiler
Ne ayıp bildiler
Ne günah
Zulümden bir acı doğurup
Çaldılar kara bir çamur güneşi balcıkla sıvadılar
Ki bizim Lalelerimiz bile boynu büküktür
Her evin içinde örgülü bir saç saklıdır
Her evde bir yas köşesi
Pepuk sancısı
Şerham, şerham göz yaşı şişeleri
Her sazın telinde bin ağıt
Her perde de bir kahır
Ki bizim türkülerimizin bile boynu büküktür
Hancerasın da tutukları soluk bile avaza gelmek istemedi
Buz zulmü görünce
Beyaza kara çaldılar
Viran bir memleketten öç almak istediler
İşte onlar bu kadar zayıf ve gücüsüzdüler
Derlediler bir oyun hemen oracıkta başladı bir zulüm
Neydiler hangi kapıdan sökmüşlerdi zincirlerini
Rom diyarının aç sefil itleri gibi üşüştüler
Varıp da bir hal Sühalı eylemeden
Giriştiler bu işe
Sonunu düşünmeden üşüştüler dersime
Gazeteler onlarındı
Onlarındı rotatifler
Televizyonlar
Onlarındı silah
Onlarındı dağ taş
Top uçak
Bir kavmi yok etiler bir sabah
Ki bizim Lalelerimiz bile boynu büküktür