Unutma Şiiri - Arif Naci Köneç

Bir daha uzak olmayalım seninle
Anlatmaktı seni seninle bir renge
Gecenin kaldım da ortasında
Görünmez düşümde nasıl anlatsam uyandırdım kendimi
Kimse yok, hiçbir şey yok, karanlıktan başka kopmuş ışık bile yok, buruna uçan koku yok aşk yok, o zaman neyleyim bol alkışı
Karanlık odada,
Alışılmamış görünüş,
Yoldaşlığa bir anıyı anımsatıyor , ne dediklerine dair
Yeniden diriliş örülmekte,
kurtuluş çalacak ağaçların kökleri hayatın dirilişine.
Acıyla karışık hoşnutluk olacak.
Bir de uyuyamadığımı gördü kadınlar basit bir aşık gibi .
Ah sevgilim ! Sen de öyle olmalıydın bana.
Istemeliyiz basit olmayı, haklıyken hemen şimdi .
Birden sözcükler dikildi karşıma "Nedir yanlış olan?" diye sordular bu kez.
Hiç o kadar uzaklara gitmedik ki biz, Aklım başıma geldi bu soruyla, hıçkıra hıçkıra, yeterince basit oluncaya dek gözlerimi yumdum seni görünceye kadar ve seninle uyanmaya uyudum rüyamı.