Unutma Şiiri - Ali Birecik

Sıcaklığımla sıcaklığının dengesini,
Aklımla zihninin karmaşasını,
Düşüncelerimle gözyaşlarını sulandırmayı,
Gözlerimle gözlerinin rengini bulandırmayı bekleyen…
Her bir mevsim kadar; Meyilli…

İnfilak etmeye nöbet tutmuş,
Bir o kadar da yemin etmiş parmaklarım kadar; Cesur ve masum...

Karmaşalarda sel olmuş,
Bir o kadar da kirlenmiş beynim kadar; Hür ve yetim…

Onu yaşamak, ona bakmak,
Nefesini, sesini, tenini hissetmek,
Her bir anımda yanında olmak kadar; İstekli…

Bitmesini istemediğim geceler kadar kısa,
Geçmek istediğim sokaklar kadar dar,
Yürümek koşmak, uçmak kadar; Mağrur…

Anlamsız bitişler,
Zamansız başlangıçlar kadar; kısa soluklu,
Hastalıklar kadar; ağrı verici,
Bir tatlı kadar; damakta kalıcı,
Erik dalları kadar; sert,
Menekşenin morunu eflatuna dönüştürmek kadar; zor,
Zeybekler, dadaşlar, yoldaşlar, kardeşler kadar; güçlü karakterli,
Herkül’ün babası, Zeyna’nın kendisi gibi dirayetli…
Kelebekler kadar; renkli kanatlı,
Anadolu’m kadar birbirine özgü, birbirine benzer…
Halaylar, çiftetellileri, misketler, birliktelikler kadar; dirlik sahibi…

Tüm fiiller, zamirler, yerler, gökler,
İnsanlar, buluşlar, dağlar, taşlar gibi
Bende sana bakıp, sana susayıp, Seni özlüyorum…
(—Sende unutma beni ve tüm eylemleri… Unutma ne olur!)

ALİ BİRECİK