Unutma Şiiri - Kenan Alkan

Daha dün
sevdiklerinin arasında gülümseyen
çocuğunun gözlerinde umutlarını büyüten Ali!
ne illet bir hastalıktan?
ne ecelden.
niye sıktığını bilmeyen bir parmaktan çıkan kurşunla
buz kesmiş gözler ak
mak
ta
sevdiklerinin yanaklarından

bıçak ağzı bir ses!
anne babam beni okula götürücekti nerde?
bıçak ağzı ten de
yürekler de buzul rüzğarları
tefesler tit
re
mek
de...

Ayşe,
her önlüğü giydiğinde
bir hüzün kaplayacak o,
küçücük yüreğini
ve öfkelenecek babasına
'babasının bir kurşuna yenik düştüğünden habersiz'
onu okula götürmediği için.

sen! !
kurşuna parmak basan
Ali nin yerinde sen varsın o musalla taşında
ve eşinin kuçağında kızın..!
'anne babab beni okula götürcekti nerde? '
buz kıracağı ses ten de
dü
şü
yor
sun sevdiklerinin tenin den

ey parmak!
hangi amaç?
hangi düşünce?
ve hangi inanç için olursa olsun
değer mi?
Ayşeleri okul sabahı babasız bırakmaya
söylermisin?
sevginin en güzeli çocuklarımızın
kirpiklerine kan düşürerek
kurulan
kurulmak istenen yaşam
ne kadar güzel,
ne kadar yaşanılır olabilir.

uyan!
uyan!
parmağı götürürken kurşuna
çocuğunun yüreğine sıktığını
unutma!
unutmaaa!
ne olur..
unutma ki,
çocukların kirpiklerine KAN değil
KARDAN ADAM düşsün.