Unutma-2 Şiiri - Mehmet İslami

Zâtından mâ’ada bir şey yok iken
Nûra Âşık olduğunu unutma
Mevcûdata; Âşk-ı nûrunu diken
Sevdâsıyla aldığını unutma

‘RAHMETEN LİL ÂLEMİN’SİN’ buyurdu
İlk RESÛL, ilk İNSAN’lığın duyurdu
Derecesin mevcûdattan ayırdı
Hikmetiyle dolduğunu unutma

O’ Nûrdan Cennette Âdem olarak
Yaratınca seni Mirâc’a BURAK
Mekke’den KUDÛS’e dolandırarak
Beytül Makdis bulduğunu unutma

‘BELHÛM ADALL’ olsa bile adları
Aştıuğında mahrem olan hatları
Taş üstünde yokken nasıl otları
Tırnağıyla yolduğunu unutma

İki evlâdından birisi olup
İblisi lâini ilâhı bilip
HAKK’a isyân ile Arafta kalıp
Cehenneme daldığını unutma

Bütün mevcûdatın esrarı Cenin
Her şeyden ulvîdir değerin Senin
Emr’iyle bilcümle Melâike’nin
Sana secde kıldığını unutma

Yaratanın Şeriatin ketmeden
İlk doğan; şeytana ittibâ eden
ARZ’a; ateşgedeliğin Aden’den
O mürtedden geldiğini unutma

Ölümün; emri hak olduğun bilin
Sabredip; didenin yaşılı silin
Gardaşınca katledilen Hâbil’in
Öldüğünde güldüğünü untma

İlkbaharda can verdiği tabiat
Yaz günü gelince coşarken hayât
Kışa hazırlıktır sonbahar gayât
Sarartınca, solduğunu unutma

Şiddeti, lezzeti müsâvî dilin
İbret Ebreheye Âsîyan Fil’in
Babasınca reddedilen Kâbil’lin
Yaşıyorken, öldüğünü unutma

O’ öyle bir zâttır, bu gün ve yarın
Tasarrufu ındinde, olanların
Kara taşta kara karıncaların
İzlerini bildiğini unutma

Eyyûb’u şifayâp kıldı zârından
Mûsâ geçmek için, deniz serinden
İbrâhîm’e karşı, Nemrut nârından
Harareti sildiğini unutma

Gizli şeyi olmaz Hakk’â aşığın
Yapış eteğine Ehl-i hak şîhin
Kız-Meryem’den olan ÎSÂ meşihin
Son zâmenâ kaldığını unutma

Rahmettir İSLÂMİ: çekilen çile
Gül bülbüle âşık bülbül de güle
Akıl, verip cüz’i irâde ile
Muhtar kılıp saldığını unutma