Unutma Şiiri - Abdülkadir Selçuk

Yıldırımlar çakıyor, şimşekler patlıyordu.
Gök gürültüsü yüreklerde korku.
Yağmur yağmakda,
Rüzgarın ugultusu bugulu camlarda,
Palmiyeler sanki boyun egiyordu rüzgara!
Tekneler çarpıyordu,
Dalgalara meydan okuyan
marinanın yosun tutmuş, sert duvarlarına.
Ve dalgalar kale kapısına saldıran savaşçılar gibi
bir daha - bir daha çarpıyor ama parçalanıyor,
yükeleip düşüyordu kordon boyuna.
Sandallarda nasibini alıyordu bundan.
Kimisi batmakda, kimisi direnmekde dalgalara,
rüzgara ve marinadan aldığı sert tokada!

Bütün bunlar olurken içimde depremler oluyor,
kayalar yuvarlanıyordu gönül dağımdan.
İlk bakışda her şeyin sonuydu sanki;
Yinede direndim son ana denk ama sevda!
Feryadı yankılanıp acıyla ilişiyordu kulaklarıma.
Baktığımda yatıyordu çaresizlik içinde.
Denedim, gücüm yetmedi bir başıma.
Seslendim haykırırcasına.
Ardına bakmadan gidiyordun uzaklara!
Nihayetinde son nefesini verdi sevda!

İster matemini tut sevdamızın, istersen sevin.
Eger bir gün yıllar hesap sorarsa,
Unutma! suç benim değil, senin!

Bende korku yok! yıllar asır olup gelsin üzerime.
Yıldırımlar, şimşekler, hırçın denizleriyle
ve denizlerinde zincir işlemeyen rüzgarın esintisiyle.
İçimde ykımının yorgunluguyla beklerim,
vedamıza şahitlik eden yaşlı çınarın gölgesinde.
Ve unutma! Suç benim değil, senin!

Yitip giden sevdanın yakan özlemiyle,
Bir sevda yeşermiştir artık yorgun gönlümde.
Çiçekler açmıştır yeniden
güneş en tepeden vurup tenimi ısıtırken.
Kelebekler uçmaya başlamışdır.
Dudaklarımda dökülen fısıltı nağme olmuştur,
bülbüllerin musikisinde.
Mevlanasıyla, Yunusuyla yoldaş olmuştur,
Zikir olmuştur sevdam.
Ben kendimi Hak yolunda bulmuşken,
Bütün güzellikleri bir bir yaşarken,
Gelsin yıllar üzerime.
Ve unutma! Suç benim değil, senin!