Unutamadım... Şiiri - Nazlı Muhip

Kaç kış geçirdim,yokluğunda..
Sonra ellerimi uzattım çocukluğuma
ve hep sana anlatmak istedim,
masum düş bahçemi,kederlerimi,tüm heveslerimi...
Çok geçmeden bil istedim bu aşkın derinliğini...
Aynıydın sende,tıpkı benim gibi;
hüzünle ve kırgındın herşeye...
Benim acıya dikilmiş aşklarım vardı,
yaralı çocukluğum,eksik yaşanmış gençliğim vardı...
Sonra sen geldin...
Onca kışın ortasından sürüne sürüne gelen,
kaçak bir güneş ışığıydı adın...
İki yazın arasında açan bir kardelendi aşkın...
Basamakları en başından silinen bir oyundu,
yaşadıklarımız...
Sonra aramııza yollar girdi,
farklı hayatlara savrulduk...amansızca...hesapsızca...
Bazen öyle anlar geliyordu ki;
elimi uzatsam dokunabilirim gibiydi sana...
Biraz eğilsem yeniden içime çekebilirdim kokunu...
Ama tutuyordum yüreğimi,belli etmiyordum sana...
Oysa anlatabilmeyi isterdim tüm bunları...
Ama yanımdayken bile özlerken seni,
uzakta özlemenin verdiği acıyı nasıl anlatayım...
Ayna olmuştun bana...
Ve ben sende görmüştüm savunmasızlığımı...
Yinede,sana gelebilecek her türlü kötülüğün,
her kötü sözün önüne geçmek isterdim...
Şimdi öyle geride kalmışım ki
yetişmek imkansız sana...
Bu yüzden hergün dağıtıyorum,keder bahçemi...
Çocukluğumun o masum hayal bahçesini...
Bir damla güneşi hayal ederken farkediyorum ki
gittiğin gün son kez gün ışığı dolmuş hayatıma...
Seni sevmek bu hayatta tek gerçeğimken,
anlıyorumki hayatın anlamı hergün binlerce kez ölmekmiş...
Eskimiş duygularla,yarı uykulu şiirlerle,
eksik bir ışıkta devamlı sana ağlamakmış...
Çok geç anladım sevgili..!
Ve affet bu küçük insanlığımı;
unutamadım seni...