Unutamadığım yemin Şiiri - Osman Öğütlü

Unutamadığım Yemin

Bir gece vakti, yıldızların altında
Ellerin ellerimdeydi…
Sessizliğin en derin yerinde
Kalplerimiz birbirine söz vermişti.

“Ne olursa olsun” demiştik,
“Bu sevda hiç bitmeyecek.”
Zamanın cilvesini, hayatın fırtınasını
Unutacak kadar inanmıştım sana.

⸻

Şimdi rüzgâr savuruyor adını dudaklarımdan,
Hatıralar karışıyor günlerime.
Gözlerimin önünde hâlâ o an:
Bir yemin vardı,
Gözlerinden düşen ışık kadar berrak,
Kalbime kazınmış kadar derindi.

Unutamadım…
Ne gün, ne ay, ne yıl silebildi.
Ne uzaklık unutturdu,
Ne de sensizlik öğretebildi.

⸻

Belki sen çoktan savurdun sözlerini,
Belki hatırlamıyorsun bile…
Ama ben her nefeste,
Her secdemde,
Her uykusuz gecemde
O yeminin gölgesindeyim.

Bana bıraktığın en ağır yük
Sevdan değil,
Tutulmamış bir sözün ateşiydi.
Kalbime mühürlenmiş bir suskunluktu.

⸻

Ey yeminime ortak olan sevgili,
Ben hâlâ taşıyorum o geceyi.
Sen dönmesen de,
Sen hatırlamasan da…
Benim için hâlâ kutsaldır o söz,
Hâlâ yaşıyor kalbimin derinliklerinde.

Çünkü ben sana değil,
Söze sadıktım.
Çünkü ben seni değil,
O yemini sevdim aslında.

⸻

Şimdi söylüyorum sana:
Gözlerin kapanırken,
Kalbin en sessiz yerine bakarken
Bir an aklına gelirse o an…
Bil ki ben hâlâ oradayım.

Unutamadığım yemin
Bir ömürdür bana arkadaş.
Sen gitsen de,
Sözümüz kalacak ayakta,
Ve ben o sözle
Sonsuza kadar yaşayacağım.

Ozzy07- Siyah_Kalem