Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Hani o son hazan görüşmemizde,
Gülümün solduğu bir akşamdı,
Bir güneş gibi batıyordu,
Ve soluktu,
Dikenleri yoktu,
İçim kan ağlıyordu.
Gülüm yanımda yoktu,
Yüreğim terketmişti beni.
Ve inanki yaşamıyordu....
tebrikler
saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta