Unut Beni Şiiri - Zafercan Öztürk

Şimdi sen, kafanı yastığa koyar koymaz,
Hiçbir şey düşünmeden dalıp gidiyorsun.
Uzağa, benden çok uzaklara.
Seni sevdiğimi söylerken akıttığım gözyaşlarına,
Nefretini, sevgisizliğini işlemiş, gidiyorsun.
Git, git ve git.
Sadece gitmeni istiyorum.
Belki unutursun beni gidersen.
Hatta her şeyi unutursun bana dair.
Ben de çok ama çok değişirim.
Ve bir gün bir vapurun demirliklerinin önünde,
Martıların o eşsiz çığlıkları altında,
Tekrardan karşılaşırız.
Belki o zaman, o zaman bir merhaba,
Hemen ardından bir şiir çıkıverir ağzımdan.
Sorduğunda tereddüt etmeden,
Dudaklarım titremeden söylerim belki adımı.
Bulutların beyazında, denizin mavisinde,
Gül yapraklarının kırmızısında, sessiz sedasız bakarım gözlerinin içine.
Belki daha sen ağzını kıpırdatmadan,
Söyleyeceğin her şeyi önceden söylerim içimde.
Hatta bir iki tanesi yanlışlıkla kaçarsa ağzımdan,
Bozuntuya vermeden, tahmin ettim gibi ucuz bir yalana sarılırım.
Sonra gülersin, gözlerimin içine bakarsın uzun uzun.
Ama aklına eski günler ve ben gelmem asla.
İçimde, yüreğimin çok uzak bir köşesinde, sana ilk gün ki gibi aşık olan,
Her gün senin düşünle uyumuş biri belki o gün,
O gün uyanır uykusundan.
Her şey en başta istediğim gibi olur.
Hayaller gerçeğe dönüşür,
Gözlerimden toprağa aşk tohumları düşer.
Sevdan uçurtma misali dalgalanır gökyüzünde.
En baştan, hiç olmamış gibi tekrardan yaşarız her şeyi.
Bunlar içinse tek bir çare var.
Adımla, sevgimle, yaşanmışlıklarla tamamen unut beni.
Zor mu kolay mı bilmem ama tamamen unut beni.