Ünal Çoban Şiirleri - Şair Ünal Çoban

Oturdum balkona yalnız başıma,
Yalnızlık Allah’a mahsus olmaz dediler.
Geceydi, yıldızlar arkadaş olmadı bana,
Duyguların alınmıyor ona uyma dediler.

Saatler akıp gitti, geldi sahur zamanı,

Bosna Herseği tarihten bilirdim,
Halkını hep gönülden severdim,
Bosna’ya geleceğimi nerden bilirdim.
Şimdi Saraybosna’dayım, Saraybosna.

Keşke Bosna’da savaş olmasaydı,

Yalnızlık ne biliyor musun
Dur tarif edeyim:
Her zaman ve her yerde…
Acısını hissetmek sensizliğin.

Bekle sayayım dökeyim tek tek,

Can yokluğu çeken yalnız ben sanırdım
Meğerse ne çokmuş yâr hasreti çekenler,
Hasretini dert edindim, gönlüm aşkını ister,
Yokluğunla yaşamak ölümden de betermiş

Biçare gönlüm senin mutluluğunu ister,

Bugün Kasım ayında üçüncü Perşembe,
Felsefe Günüdür UNESCO’ya göre,
İnsan zihnidir savaşların çıkış noktası,
Bütün Dinlerde o mudur inanç kıstası.

İnsanın varlığı, yaşamı, doğanın evresi

Kadir Gecesiydi, ilk defa yanımda sen yoktun
Bu kez yalnız dua ettim, ayet, sure okudum,
Üzerim diye sana telefon açamadım, dilim tutuldu,
Beni yarensiz bıraktın, yârsız kandil olur mu.

Gecenin gündüzüydü seni sormuştum, yoktun,

Denizde dalgaydın sen,
Bir kabarıp bir kayboluyordun,
Bazen kükrüyordun, korkutuyordun,
Bazen de sessizce süzülüyordun.

Bugün akşama kadar seninleydim;

Yaşanacak ne varsa benden de Merhaba
Nerden ne gelir bilinmez ki hayatta,
Aç ya da terkedilmiş bebeği görmek de sokakta,
Merhameti, vicdanı bırakan da var Milad, ta.

Belki olmamıştır mutlu, bir gün bile ömründe,

Gün be gün arttı sana olan sevgim,
Sevmiştim bir kere seni bebeğim.
Geçse de yıllar üzerinden güzelim,
Seni hep sevdim ve hep seveceğim.

Çünkü ilk göz ağrımsın sen benim,

Ne istedim biliyor musun,
Seninle gülmek.
Üzüldüğünde, hatırlıyor musun,
Seninle ağlamak.

Her zaman, inanabiliyor musun