Umutsuzluğun Resmi Şiiri - İsmail Taga

Gecenin sessizliğini bozan ayak sesi,
Oğlunu kaybetmiş babanın gözyaşı gibi,
Karanlığı yırtarcasına: Kederli,hisli,anlamlı.
Etki etmiyor mu ince paltodan yüreğine?
Hiç mi dindirmiyor dert sağanağını?
Bir evin ışığı yansa, ah bir yansa...
Umutlanacak belki, belki kederi dağılacak.
Yorgun hissediyor, ayakları nasıl taşıyor düşüncelerini,
Şaşıyor...
Paltosunu çıkarsa uzansa yere, bir de kar yağsa üstüne,
Bembeyaz yorgan olsa karanlık ruhuna.
Ya da çocuklar çıksa oynasalar karşısında,
Kardanadam yapsalar yolun ortasında.
Güneş doğsa sabah olmadan, şaşırsa mutluluktan
Sarı sıcak olsa hayat,
Sofralar mı kurulsa?
Yumurtanın sarısına ekmek bansa, bal dökülse üstüne
Gülüşseler, kahkahaları sokakta yankılansa...
Derken yağmur damladı yüzüne, tatlı bir rüyadan uyanmış gibi,
Sarsıldı, kendine kızdı, yine hayal kurduğu için.
Paltosunun yakasını açtı...Haykırdı gecenin çaresiz siyahlığına,
Bir daha hayal kurmak yok,
Bir daha yok...