Umutsuzluğun Depreşimleri

….

Umudumu sırtıma alıp gidiyorum işte
Yangınların sessiz ağlayışlarıyla
Arkamda ağlayan
Tutsak … esrik …yıllanmış kaç yıl
Kaç gece …kaç kış …kaç bahar var sensiz
 
Sürgün edilmiş kalbimi ellerime alıp gidiyorum işte
Sevinçlerim…kırgınlıklarım… oluyor nedensiz
Ve bir o kadar isimsiz …

Avuçlarım seni ağlıyor
Acıtıyor yarınların
Yollarım sensizlikleri arıyor
Adresimi şaşırmışım dünden bu güne
Kime…neye çıkacağını bile bilmeden
Şakaklarıma Temmuz da bile sensizlikler yağıyor
Ah Allah(ım) ne acı
Nasıl bir Deprem bu

Ömrümden ömür gidiyor artık
Umutlarımdan … hayallerimden …gençliğimden
Sensizce gidiyorum

Sürgün olmuş …yarım kalmış aşklardan
İsyan edilen …Susturulan sevgisiz sevgililerden
Bir tutam yalnızlıktır artık adım

Milyon kez ezilmekten
Senlerin gri denizlerinden boğulmaktan
Parçalanmış …Yarınsız hayatlardan
Kırık kalplerden...Ayrılmış tensiz bedenlerden
Tüketilmekten …Bölünmekten … Yarım kalmaktan
Bıktım

 İşte yine gece selamladı umutsuz karanlıkları
Ve ben hala
Karanlıkta adı konulmamış bir denizim

Ahhh
Zaman mı geçiyor
Ben mi
Yoksa biz mi gidiyoruz kendimizden