Umutsuz Şiir Şiiri - Fatih Bostancı

Bana bir şiir yaz dedin, içinde umut olsun istedin.
Kalemi her elime aldığımda,
Sineme saplanan acıyla yığıldım düşlerimin üzerine.
Yitik hayallerim, derunumdaki fırtınaya hasretini sorar.
Bulamıyorum seni, arayışım var mısralarda kalbini.
Ben sana masallardan alınmış saf ve temiz bir aşkla bağlıydım.
Şiir sözlü, ceylan bakışlı diye başlardı ilk mısralarım,
İlhamım sonsuz, sevdam ise ölçüsüzdü.
Bir ömre bu şiir sığmazdı, bu aşka dünya sınır olmazdı.
Ayrılık kalbe figandı, ruha ziyandı.
Ne haldeyim, yazarken yazamaz oldu kalemim.
Karanlık odamda ki duvarlar, her gece yürürler üzerime.
Çıldırış var ruhumda, artık kendisiyle konuşan bir insanım,
Bu aşkın adına aklı terk eyledim.
Ellerim ve gözlerim titriyor,
Açık penceremden esen soğuk rüzgâr,
Ölüm kokan nefesini, mum gibi eriyen yüreğime dolduruyor.
Umut dolu şiirler, sen gittiğinde,
Dirilmeyecek bir ölümle sonsuzlukta kayboldu.
Üzgünüm, sen gittikten sonra hiç umut yazamadım.
Artık yazdığım tek şey kasvet ve acı.
Umudun kandili sönmüşken,
Karanlık hayatı kuşatmışken,
Sen bende değilken,
Nasıl yazardım ki, aşkı ve umudu.
Aşk ve umut, sen gidince beni terk etti.
Boşalan yer doluyor, dolan taşıyor,
Taşan; gam, keder, hüzün ve acı oluyor.
Viran, yıkım ve sol yandaki deprem tüketti beni.
Umarım bir gün aradığın şiiri bulursun.
Unutma ki, her gidişin bir bedeli var,
Gidende kalanda öder bu acı bedeli.
Terk edilen masum bilir kendini,
Terk eden haklıdır ya,
Ben ikisi de değilim.
Şimdi kasvete gömüyorum ruhumu,
Huzursuz ve aşksız hayatım da, sensizlikle mühürlendi