Umutsuz Kapılar Şiiri - İsmet Bozkurt

Hastane soğukmuş hiç bilmez idim
Devasız bir sızı yapıştı cana
Daha yaşım gençti düşünmez idim
Umutsuz kapılar açıldı bana.

Tabipler derdime çare bulmuyor
Acımasız dertler aman vermiyor
Ay mı ömrüm gün mü kimse bilmiyor
Tek kişilik oda seçildi bana.

Yüzüme gülüp de ümit veren yok
Bu illeti bir tek hayra yoran yok
Çek artık hemşire artık zaman yok
Koskocaman dünya küçüldü bana.

Nerede ahbaplar hani dostlarım
Bu günü düşünmen yarın var yarın
Sevenim hiç yokmuş kalmışım yarım
Zehirden şerbetler içildi bana.

Söyle be doktor bitsin bu yalan
Sayılı günler var geriye kalan
İki metrelik yer içine alan
Ölmeden kefinler biçildi bana.

Yazılmış alnıma hak’kın elinden
Tek tesellim… o da, bahar yelinden
Gün gelir bu kalem düşer elimden
Makberin toprağı saçıldı bana.