Umutlarımız da gitti

son güneşimizde gitti
dökülecek yapraklar da yok ağaçlarda
fena kırmızı günbatımı
çoktan sökülmüş duvardan
dedemden kalma
yadigar tik tak saatim

fena halde yalnızız
sevinci ölümüne sebep çocuk
alabildiğine uzak
kokusu avuçlarımda biten
vuslat kokulu erguvanlar

bilek burkması gibi bir acı
soluklanır avuçlarında kollarımın

son güneşimizde gitti
dökülecek sevinçler de yok