Umutlarım Şiiri - Melih Şenci

Karanlık her yer,
Süregelen bir karanlık,
Aydınlık nedir bilmem,
Kendimi bildim bileli yürüdüğüm bir tünel,
Ve asla görünmeyen sonu,
Yürüyorum o bilinmez karanlıkta,
Ama aramıyorum artık ışığı,
Bir bir ölmeye başladı Umutlarım
Kalmadı inancım aydınlığa.
Alıştım yalnızlığa,
Ne şaşırıyorum, ne de garipsiyorum,
Yok oluşumu kabulleniyorum zamanla,
Bir uçurumun kenarındayım sürekli,
Her adım attığımda düşüyorum,
Bir bir ölüyor Umutlarım,
Ölüme bile bile yürüdüm çaresizce,
Ama adım atmayı durduramadım.
Kesildi nefesim, haykırışlarım,
Kestim artık yaraları iyileştirmeyi,
Hoş her yaranın üstüne yeni bir yara,
Ne yapsam boş, bitmiyor sancılarım
Ne isyanlarım kaldı ne de umutlarım,
Bir bir öldü bütün Umutlarım.