Umutlarım Şiiri - Savaş Barha

Merhaba yalnızlık.
Merhaba kadim dostum.
Merhaba makûs talihimin vazgeçilmezi.

Bugün nasılsın?
Yine hazan mevsimi hüznünde misin?
Solmuş yapraklar gibi soluyor günlerim.

Gözlerim yarınları ararken
yarınlar her saniye bugünleşiyor.

Bugünleşen yarınlar
dünleşip çekip gidiyor.

Sonra geride bir ben kalıyorum
birde benden arta kalan umutlarım.

Dün gece
iki metruk bina yıkıldı.

Birinde ben vardım,
ötekinde umutlarım.

Umutlarımdı
beni ben yapan.

Durun yapmayın, dedim.
Umutlarım orada, dedim.

Bizi görmüyor musunuz?
Sesimi duymuyor musunuz?

Avazım çıktığı kadar
bağırdım, bağırdım, bağırdım.

Bağırdım bağırmasına lakin
sesimi kimseye duyuramadım.
Karabasan çökmüş gibi çaresiz kaldım.

Dostlarım bir şeyler yapın.
Bu zalimliği seyre dalmayın.

Ben ki; baki bir yaratıcının yarattığı
eşref-i mahlûkatın fani bir biçaresiyim.

Gücüm yetmez bu zulme.
Duyun çığlığımı, görün bizi.
Enkazın altında kaldık, bulun bizi.

Umutlarım ölüyor.
Koşun yardım edin.

Umutlarım!
Ses verin, ölmeyin.

Her sabah sulayıp büyüttüğüm
gözüm gibi baktığım ağaçlarım;
uzatın dallarınızı, umutlarımı kurtarın.

Sırdaşım, yoldaşım.
Yardım et ey rüzgârım.

Bütün gücünle delice es,
kaldır şu lanet olası enkazı.

Ay ışığı, ışık ver ay ışığı.
Umutlarım karanlıkta kaldı.
Umutlarım korkuyor ay ışığı.

Geceleri türkülerde,
özleyince düşlerimde,
bazen bir damla gözyaşında
bazen semalarda büyüttüğüm
umutlarım ölüyor ay ışığı, ışığın ver.

Cehennemin gölgesi
üzerimize düşmüş.

Ne bir ses var ne de bir ışık.
Karanlıkta mahsur kaldık.