Umutlarım Şiiri - Nihat Metin

Umutlarım mundar oldugunda
Ütopyalarımı sahil kasabasında üniversiteli bir kıza bıraktım
Hüznüm büyük şehirlerin birinde rehin kaldı
Galibi olmayan büyük bir savaşın, kendi zaferinde yenilmiş
Ve kendi ordularını bile kılıçtan geçirmiş bir komutan gibi çaresiz gözlerim var şimdi
Şimdi gece kuşatmış beni, sensizligin en demli saati...
En olmadık yerde kendimi kaçırıyorum gözlerimden..
Bir uçurumun başında aşagı bakan bir intihar sevdalısı kadar yakınım sana
Bıraksam kendimi sana yetişecegim...
Uçurumun başında kalsam kendi kahrımdan ölecegim...
(Bir parantez açıyorum...
Aşk gibi birşeyler vardı günde, bahara benzeyen bir tad havada
Umut telefon tellerinde titrek bir nefes gibi duruyordu
Gözlerin, uzak ama zaferi yakalayacak kadar keskin
Sözlerin, “taşı gedigine koyacak” kadar emin
Ellerin, bugday başakları kadar verimli
Yüregim kuş kanadı kadar hafif...
Parantezi kapatıyorum...)
Yavşak bir gülüş patlatıyor hüzün yüregimin derinliklerinde
Kalleş bir intahar endamında sevinçlerim
Yollarıma serpilmiş cam kırıkları anılarım
Parçaladıkları tabanlarımdan beynime vuruyor acıları
Beynimi çıkarıp masanın orta yerine koyuyorum
Başardın sonunda, bir zamanlar canıma can katan yarim
Yüregimi babadan kalma bir paslı kama ile parçalıyorum