Umutlarım Şiiri - Şahmerdan Yıldırım

Dokuz şiddetinde bir deprem
Vuruyor yüreğimi
Canevim yıkılıyor.
Her şey tuz buz oluyor,enkaza dönüyorum
Toz duman gözlerimi sarıyor
Sonbahar sisi gibi çöküyor üzerime
Enkazdan bir inilti yükseliyor.
Umutlarım
Ben ölmedim.

Sonra bir kasırga kopuyor
Ne var ne yok söküp götürüyor
Buz gibi elim ayağım.
Saçlarım diken diken,tel tel
Kasırgada yolunuyor.
Gözlerime ulaştığında
Muson yağmurlarına dönüşüyor.
Azgın seller oluşuyor
Bedenim lime lime bölünerek
Okyanuslara karışıyor.
Azgın dalgalarda bir çırpınış.
Umutlarım
Ben tükenmedim.

Ardından volkanlar patlıyor
Lavlar sarıyor içimi
Örümcek ağı gibi.
Yakıyor cayır cayır
Ruhumu bedenimi taa hücrelerimi
Her şey yanıp kül oluyor.
Savruluyorum zerre zerre
Karışıyorum toprağa
Bir ateş parçası küllerin arasında parlıyor.
Umutlarım
Ben sönmedim
Tükenmedim.

DOST KALEMLERDEN

Ümitlerim

Ümitlerim ki
Gökyüzü kadar sonsuz
Denizler kadar kusursuz
Bulutlar kadar eldeğmemişti.
Şimdi mahkum hücresinde
Günbatımını yaşarken ümitlerim
Toprağa gömüp artakalanı
Yeşermesini beklerim.

1991 Ankara
Osman Doğan
Kıyı_

Pembeler değsin size ruhunuz çocuk olsun.
Umutla beklentileriniz vuslata doysun.
Kapayın kapınızı kine ve hasete
Ömrünüz emeğinizle cennete dönsün.

Hayatgülbahçesi