Umutlar yeşertelim Şiiri - Serpil Koçar

Unutamadığın aşkla bırakıyorum seni,
Vicdanın huzur bulacaksa gidiyorum istemeyerek.
Sevdiğini unutmak kolay değil, biliyorum,
Ben anlarım en çok, çünkü ben de çok acı çektim.

Nice insanı gömdüm gönül mezarıma,
Zor da olsa yoluma devam ettim.
Çünkü hayat nefes aldıkça sürüyor,
Umut yeşersin diye yeni sayfalar açtım.

Kimi zaman toprak alır en sevdiklerimizi,
Kimi zaman yüreğimize gömeriz zamansız gidenleri.
Eğer bakmazsak önümüze kayboluruz bu hayatta,
Sineye çektiğimiz acılar, sadece yaşayabilmek için.

Ne olur imkânsız kılma mutluluğu kendine,
Yüreğini kapatma huzura, sevgiye.
Neden yeniden bir umut olmasın aşk için?
Acımasız olma bu kadar, en çok da kendine…

Tut artık sana uzanan bu elleri,
Gör yüreğine dokunan yürekleri.
Belki bahar gelecek yeniden gönlüne,
Belki güneş doğacak kara kışların ardından.

Ansızın dağılır içindeki bulutlar,
Belki doğarsın hayata en umutsuz anında.
Aşk dolar içine taze ekmek kokusu gibi,
Çöz kalbinin kördüğümlerini artık.

Bırak geçmişini en uzak köşelere,
Yalnızlığı terk et, aç gönlünü sevgiye.
Haydi bugün kır zincirlerini, korkularını,
Boz geçmişteki yeminlerini, tövbelerini.

Korkma, gitmem yanından,
Tut elimden, bırakma.
Bir tek sözüne bakarım:
“Kal benimle.” de yeter bana.
Ve kalırım seninle sonsuza dek,
Yüreğinin en derin yerinde…