Umutlar en derinlerinde saklı

her yanımı uçurumlar sarmış
beni yutmak isteyen
yavaş yavaş itiliyorum
inlemeler kara sevdalara karışıyor
kör gecelerde

birbirinden gittikçe uzaklaşan zıt kutuplardayım
uzaklaştıkça derin bir özlem
yakınlaştıkça derin bir hüzün
uzaklaşıveriyorum köhne dünyanın ikiyüzlülüğünden
dinmek bilmeyen yağmura aldırış etmeden
yürüyorum köşe bucak uçurumlara doğru
umutlar en derinlerinde saklı
şehir öylesine acıtıyor ki insanı

saatin çalmasını bekliyorum uyanmak için rüyalardan
hani bir nefes alıp bırakırken gözün dalıyor ya
bir boşluğa bakıp atlama hissi yaşıyorsun ya birden
başını yastığa koyduğunda gözlerini bir türlü kapatamıyorsun ya
geceleri saatte bir uyanıveriyorsun ya hani
sabah uyandığında aynanın karşısında yine mi
sorusunu soruyorsun ya kendine
pek çok umut biriktirmişim meğer

bir şeyleri en yakınındakilere bile anlatamıyorsun ya bir türlü
olmaz diyemiyorsun ya etrafına, kimseye...
en galatından bu dünyaya küfürler savuruyorsun ya
ışık tutan ateş böceği misali umutlar da tek tek yok oluyor ya hani
çaresizlik duvarlarıyla örülü dibi olmayan bir uçurumda olmak gibi
garip bir şey siyaha bürünmüşlük
aynı zamanda korkunun renklerini de taşıyor olmak üzerinde

oysaki karanlıklar sırdaş
yara izi gibi bir şey işte
geçmez hiç, alışırsınız bir süre sonra
sonra kalmaz ondan geriye hiç bir şey,
soluk bir iz, anca. belli belirsiz...

yalnızlığın sınırı ne ki
uzayın sınırının olmadığı kadar mı
yalnızlaşan ruhun hala dinmeyen arzuları kadar mı
bir dağı örten çimen örtüsü kadar mı
en karanlık gecede bir kibritin verdiği ışık kadar mı

uçurum bensem düşünün bana düşenlerin acısını

redfer