Tam kendime yaklaştığımı sanırken,
Meğer yanlış yerde aranıyormuşum.
Gam ruhuma mesafe koydu derken,
Adım adım ona yaklaşıyormuşum.
Bu yüzden doğmadı şiir hiçbir zaman,
Bir pazar kahvaltısı kahve sonrası.
Doğum yeri kalem ucuydu kan kusan.
Doğum günü bir kor gecenin susması.
Sancılar içinde kıvranırken adam,
Kasvete kurban gidiyordu hevesi.
Sanrılar peşinde büyürken durmadan,
Gaflete isyan ediyordu öfkesi.
Acı birkaç beş vakit sürdüğü için
Muhakkak bir ezan şahitlik ederdi.
Bunca vakit hüsrana gark olmuş içim.
Onca vakit geçti, umudum yeşerdi.
Kayıt Tarihi : 14.1.2023 22:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!