Umutcan Kamış Şiirleri - Şair Umutcan Kamış

Müjdeliyor şafak, Buhara'da bayramı.
Birlikte kılalım bu karanlık namazı.
Kurban demek, yakınında görmek Allah'ı.
Kurban oldu gitti, Türkistan'nın Paşası!

Çeğen'de geceler aydınlık ve yıldızlı.

Geçen ömrü kaldırıp atsam,
Yerine hangi serveti koyarım?
"Ömür" Söylemesi çok kolay,
Yaşaması, eski bir mezar başında.

Saatler geçmez olmuşda,

Seveceksin andam, çok seveceksin.
İmkanlılar içinde, imkansız olacak.
Gök gibi güzel gözleri seveceksin,
Lütufu ilahın en güzel eseri olacak.

Gündüz gece olacak nazarında,

Aşk dediğin sek olacak.
Yalanla içmeyeceksin.
Yanında bakışlar, gülüşler meze olacak.
Şerefsizliğini  unutacaksın,
Şerefine kalkacak kadehler.
Şerefini şerefine katacak,

Acıları yüklenir bir yarım.
Ömürü çul ettiren sırlarım.
Gülüşden, gamzından tanırım,
İçden içe özlemle yanarım.

Ezelden beri çıkmazda yollarım,

Çek dumanı ciğerine Paşam,
Düşman gemilerinin dumanına inat,
Derin-derin çek.
Belki de; ölüme inat.

Yetiştirdiğin gençlikte ufuklara dalıyor,

Suyun aklında yakut nuru niyazı,
Demlik içi dem, dem nazında misafir.
Ruhun, gönlümde mümkün değil kıyası,
Düşüncelerde düğümlü düşler safir.

Gönlü unutmuş, usu garba muktedir,

Bir çift sözüm var feleğe;
Savurma, elden elere.
Kapıldım deli bir sele,
Boran oldu şu yüreğim.

Akıbet yelle savrulmak.

Kalemime derdeşti kelimelerim,
Yetişemiyor artık düşüncelerim.
Kopar da şirazesinden yapraklarım
Savrulur cihana yırtılan defterim

Boşluğa kalem sallarken bu ellerim,

Vur yüzüme felek;
Neyine yarar benden geçenler;
Oysa, bir ağlayan bile olmazken.
Boğazım düğümlenir,
Kendime bile ağlayamazken.