Umut.. (yaşanmamış bir aşkın hikayesi) Ş ...

Güneş alabildiğine yakıyordu, sabahın çiğsi çınar yapraklarının üzerinde kuruyor, bazıları yaprağın yeşilini parlak koyu yeşile boyayıp süzülüyor uç kısmından damlıyordu. Yaprak ağırlıktan kurtulmuşçasına salınıyordu.!

Damlacık güzel kızın koyu esmer saçlarından bir çırpıda süzüldü.. Güneşten koyu kahverengi olmuş tenine dokundu. Birden irkildi soğuk damlacıktan.. güzel kız bu güneşli havada yağmur mu yağıyor diye birden gök yüzüne baktı..sabahın çiğsi düşmüş çınar yapraklarının pırıl, pırıl yanan damlacıkları gördü. İnce zarif parmaklarının ucuyla damlacığı sildi. Şu oturduğu binlerce sevgi sözcüklerinin karalandığı bankta içinden hıçkıra, hıçkıra ağlamak geliyordu. Çınar ağlıyor muydu? acaba.! Niye ağlasın ki? dedi, içinden.! Sanki hiç vazgeçemediği iki sevgilisi vardı.! İşte şuracıkta yılarca insanları seyretti durdu kim bilir kaç sevgili altında sevişmiş kaçı ayrılmıştı.. iki gün önce yine bu bankta sevdiği adam evlenme teklif etmişti.. evet demeliydi ama diyememişti.! Neden diye sordu içinden.. hangisiyle daha mutlu olabilirdi.. Allah’ım dedi. Beni niye böyle yaratın. Kararsız.! Hadi ne olur ikisinden bir adam yarata beni bu acıdan kurtar. Diye yalvardı. İki sinden de vazgeçemiyorum. Bir den kendini düşündü niye benim ismim Hatice değil sanki başka Benan koymuşlardı. Aslında ne kadar çirkinim niye beni beğeniyorlar ki. Hakan daha iki gün önce nerden evlenme teklif etti ki? Ne güzel arkadaşlık ediyorduk. İlgili alakalı bir o kadar da yakışıklı ama Umut umudum o her şeyim bütün hayatımın yönünü değiştiren adam. Duygusal sevecen çınar kadar sağlam arkamı dayanıp hiç bir şeyi düşündürmeyecek kadar doğru bir adam. Benden çok yaşlı sonra yakışıklıda değil yanında çocuğu gibi görünüyorum. O binlerce defa evlenme teklif eti bende kabul etim. San ki Hakan nereden çıktı da benim yüreğimi ikiye bölüverdi. Ailemle artık yaşamak istemiyorum. Babam her şeyime karışıyor. Annem her gittiğim yeri sorguluyor. Her çıkan kısmeti iyi diyerek beni bir an önce evden atmak istiyor. Off Allah’ım ne olur bana yardım et. Birazdan Umut’um yanımda olacak ne diyeceğim ona beni bırak desem dünyada bırakmaz. Ya Hakan'a söylesem benden umudunu kes desem yıkılır herhalde.! İkisini de bırakmalıyım... Ben Benan ne yaparım o zaman. Ölsem de kurtulsam. Yok ben ölmeyeyim arkamda iki gözü yaşlı aşık mı bırakacağım. Yavaş, yavaş aşık oldukları gibi beni bıraksınlar. Ben Umutsuz yapamam.. Ah ne desem Umut’uma.. Ah geliyor işte ne güzel bakıyor bana.. Her gelişinde de bir şeyler alır bana, içinden geliyor adamın. Beni çok sevdiğini adım kadar iyi biliyorum. Yıllardır beni hiç yalnız bırakmadı umudum oldu.. Nasıl derim bir başka yüreğe vuruldum diye.. En iyisi bir müddet ara verelim. Desem? Acaba ben onu sevmiyor muyum? Alıştım galiba aşıktım ona şimdi niye terk etmeliyim.. Biliyorum onun bitirmesi gereken bir okulu var iki yıl beklide üç yıl sürecek ya Hakan hayata atılmış evi var ve beni şu an alıp bu cehennem hayatımdan kurtaracak. Onu ne kadar tanıyorum ki çok hoş şeyler söylüyor pembe hayaller kurdurabiliyor bana yakışıklı bir adamın koluna girip bu benim diyebilmek ne güzel. Evi de var sonra off.. ne yapayım bilmiyorum artık sabretmek istemiyorum. Beklemek asla.!
-Aşkım nasılsın? Seni düşünceli buldum ne güzel bir yer bulmuşsun çınarın altında ne kadar güvende gözüküyorsun.. ne güzel ve sağlam bir ağaç bu.. yaprakları pırıl, pırıl aşkımız gibi parlıyor.
- iyiyim bir şeyim yok ama hayattan çok sıkıldım sende bazen beni boğuyorsun. Senden bir şey rica etsem biraz ara versek..
-Ne oldu bir şey mi yaptım? Seni üzdüm mü özür dilerim
-Boyuna özür dileme seni seviyorum da deme off ya sıkıldım lütfen beni yalnız bırak.