Umut Vermediğin Günlerde

Umut vermediğin günlerde
Mutluluğu kahve fincanlarının dibindeki aydınlıkta aradım
Alıp başını giden yaşıma inat
Çocuktum,yoktan anlamıyordum
Verilmeyene ağlıyor ağlıyordum
Rüyalara tutundum
Gülümseyerek bakardı yüzün
bunu İyiye yorar, seveceğine dair bir işaret sayardım.
Umut vermediğin günlerde
Dualara sığındım
Derdimi anlatırken bile rahat değildim
Çaresizce çırpındım
Kah geri gelmeni,kah unutmayı istiyordum
Aralarda kalmanın korkunç kederini reddediyordum
Ne kavuşmak, ne unutmak…
Tarifi yok bu kederin
Ancak yaşayan anlar
Zalimlerse sadece akıl verir..

Umut vermediğin günlerde
Yolumu kaybettim,arandım durdum
Muradıma ermenin bir çaresi olmalıydı
Bir ışık,bir düşünce,bir inanış…
Bir şeye tutunmalıydım ama ne?
Her yerde olmaktansa
Dağınık ve mutsuz...
Ve bir hiç olmaktansa
emin adımlarla yürüyeceğim
Bir yol bulmalıydım
Ama aklım yetmiyordu buna
Gücümün bittiği yerdeydim
Tek seçenek kalmıştı:
Tevekkül içinde beklemek.
İnandım ve odaklandım
Sonunda aradığımı bulacağım.

Umut vermediğin günlerde,
Zaman zaman Şirke düştüm,
günaha bulandım
Rab isterse her şey olurmuş
Seni bana istemedi diye
Haddimi aştım,öfkelendim,
Bu dünyada cehennemi gördüm
Sensizliğin ateşinde yandım
Ya ahiret?
Bir kulunu bu kadar gözükara sevdim diye
Affeder mi yaradan?
Korkarım Hesap günü çetin olur halim.

Umut vermediğin günlerde
Dalgalandım,
daha da beteri
Fırtınalar koptu ruh denizimde
İşte o zamanlarda şiir bile yazamadım.
Umut vermediğin günlerde,
Sabitleyemedim kendimi
Dengeyi kuramadım
Ruhum hastalıklara kaldı.
Umut vermediğin günlerde,
Boynu bükük çöktüm yere
Sonra başımı kaldırdım,
Gözlerimde terk edilişin hüznü
İçim sızlayarak mutluluğunu seyrettim
Başkasıyla olan mutluluğunu
Ve değersizliğimi,anlamsızlığımı
kısacası hiçliğimi seyrettim.
Artık ne fincanın telvesinde,ne rüyada
Ne duada ne de şiirde umut arıyorum
Yok,kalmadı…
Peki umut bitince kurtuldum mu
Yalan söylemiş nietzsche
Bitmedi …