Umut Özlemi Şiiri - Dilek Yılmaz 2

Yarınlarıma ve mutluluğa gebeyim,
Dokuz ayı geçti bırak, seneler geçti ben hala nöbetteyim
Belki de içimde kalacak bu mutluluk
O doğan güneş, asla benim için doğmayacak,
Hep çeyrek geçe başlayacağım hayata,
Ben bu dünyadan göçtükten sonrada
Biliyorum, bu zalim dünya, dönmeye devam edecek
Yıllarımı içimde cehennem gibi yaşadım bunca yıl,
Geçmişlerden yakınıp, dertler zinciri kurdum kendime
Ve şimdi! o zincir dolandı bedenime
Attım saldım kendimi, zindan gecelere,
Bak! Yarınsız, umutsuz ağlıyor gecede benimle
Yanımda çalan plak da eşlik ediyor sebepsizce,
Tek bildiğim gerçek, insanlar değersiz hale gelmezler
Değerlerini yitirdiklerinde ölmeyi, yeğlerler…