Umut Ormanı Şiiri - Bekir Bora

Uçsuz bucaksız bir umut ormanındayım
Mevsim şimdi sonbahar
Birer birer kopuyorlar
Yere değen düş kırıklığı oluyor
Dalında kalan çürüyor içten içe hasret oluyor
Bir yürek fırtınası esiyor sonra
Umut çöplüğünde yalnızlık oluyor
Bütün hayaller
Gözlerimin feri ha söndü ha sönecek
Batan bir güneşin sonbahar kızıllığında
Ardımda bir başına bırakıyorum bu şehri
Geride kalıyor bütün kavgalar
Mevsim sonbahar
Ve ben titreyen dizlerimle
Dökülen umutlarımı tohum yapmak için
Yeniden dönebilmek için
Başka bir baharda, güneşli topraklarda koşabilmek için
Gidiyorum.