Umut İki Avucumla Tutmuşcasına Sanki Avu ...

Nefes almaların düşlerine umutları bağlamaktı asıl amaç ama pek de o kadar kolay olmayacaktı…

Dünlerde yaşamdan korkmamıştık, yaşam savaşından da, hele nefes almalardan korkmamıştık, nefeslerle koşmaktan da, araya yılları dahil ettik…
Yaşamdan korkmadan, yaşam savaşı ver me azmiyle…

Çoğu zamanlar daraldı nefeslerimiz, çoğu zaman da boğazımıza takıldı kendi nefesim boğulurcasına…
Düşlerimiz zaman hızında sıralandı gözlerimizin önünden korkmadan tıkanmamak için nefeslerimizi koyulaştırdık…
Amaç yaşamam ve yaşamda varlık savaşında var olmaktı, deneyim ağırdı, benliğimizden çok şeyler eksildi, eksildikçe eksikleştik nefeslerde…
Sonra tek tek sevdiklerimiz ve nefret ettiklerimiz uğradı hep düşlerimize, umursamazlık zırhı delindi öfkeler ile özlemediklerimize…

Kaç gün sonu yalnızlığının peşindeki korkulardı bunlar ve kaçında bedenimizden parçalar dökülmeden sıyrıldık zamana ve de benliğimizdeki özlediklerimize…

Geceler çok uzundu, tan ağarmaları çok uzaklaşmıştı, oysa umut iki avucumuzla tutmuşçasına sanki avuçlarımda ıslanmıştı ve olmayasıya beklenmeyen sabahtı içimi bir anda ısıtan…