Umut(Hikaye) Şiiri - Hülyalı Gönül

UMUT

İçinde bir sıkıntı vardı. Bu sıkıntının sebebini bir türlü adlandıramıyordu. İçinden yükselen ve zirveye çıkan, onu şahlandıran bir sıkıntı.

İç sıkıntısının geçmesi için üzerine geçirdiği, ince yağmurluğu ve çok sevdiği kırmızı renkli ayakkabılarını geçirdi. Ayakları onu sahil yoluna attı. Hafiften,yağmur yağmaya başlamıştı.

Çok neşeli bir insandı. Olur olmaz, her şeye canını sıkmaz, olaylar karşısında, attığı kahkahalarla, mücadele etmeye çalışırdı. Sonuçta, üzülünce de olumsuzluklar kendiliğinden düzelmiyordu. Kendisi, bu şekilde davranmayı ilke haline getirmişti. Yararını da görmüştü çok zaman.

Onu, birden bire onu bu kadar huzursuz eden bu duygu neden ortaya çıkmıştı? Bir türlü anlam veremiyordu. Fakat, yüreği sıkışıyor, onu bunaltıyordu. Göz yaşlarını insafsızca harcamıştı. Çok acılar çekmiş, hoyratça dökülmüştü göz yaşları pınarlarından.

Hayatla tek başına mücadele ediyordu uzun zamandır. Yetimhane günlerinin ardından, kendi mücadelesi ve hırsı sayesinde, şimdi yaşadığı küçük, sevimli evinde huzur bulmuştu. Ona yetecek bir maaşı, çektiği sıkıntılar sayesinde, olgunlaşmış yüreği ile mutlu bile sayılabilirdi.

Öyle ya! Hayat, kimseye adil davranmıyordu nasılsa. Ona da davranmamış, küçük sayılabilecek bir yaşta, yapayalnız kalıvermişti.

Bir an ailesi ile geçirdiği son Pazar gününe gitti düşünceleri. Sanki son pazarları olduğunu hissetmiş gibilerdi. Annesinin gözleri, daha bir şefkatli bakıyordu. Durgunluk çökmüştü üzerlerine.

Kardeşi, her zamankinden farklı sarılmıştı. Hepsi de sanki bilmeden veda etmişlerdi kendisine. Onları son kez görüşüydü.

Büyüklerin bile dayanmakta güçlük çektiği acılara dayanmıştı. Mutsuz, yalnız hissettiği zamanlarda, annesinin gülümseyen yüzü, sisler arasından çıkar ve ona “ Ayakta durmalısın kızım. Dimdik, ayaklarının üzerinde kalmalısın! “ Diye haykırır ve ona güç verirdi.

Bu düşüncelerle, yağmurun altında ne kadar gittiğinin bile farkına varamamıştı. Önündeki bankı fark edince, oturdu. Sıkıntısı sanki azalmıştı. Arkadan gelen seslerle, arkasını döndü.

Tekerlekli sandalyede oturan, on- on iki yaşlarında olduğunu tahmin ettiği küçük kız çocuğuna kaydı bakışları. Sandalyeyi kullanmaya çalışan hamile bir kadın, bir taraftan da kız ile konuşuyordu.

Yüzündeki gülümseme, üstlendiği yükün izlerini silmeye çalışıyordu sanki. Bir süre onları izledi. Biraz daha oturdu bankta. İçindeki sıkıntı geçmişti aniden. O sırada, yağmur kesilmiş ve bulutların arasından ortaya çıkan güneş, ısıtmaya başlamıştı ortalığı.

Yüzünde “ Şükreden “ Bir ifade ve geleceğe dair umutla, evinin yolunu tuttu.