Umut Hep Yarınlarda Kaldı

Umudu yarınlara bıraktık,
Yarınlar bugün,
Bugünler,dün oluverdi,
Ama umut,hep yarınlarda kaldı...

Solan bir çiçeğin,
Su arzusuydu.
Giden bir kervanın,
Yol arzusu.
Ağlayan bir çocuğun,
Süt arzusuydu yani.
Ama umut,hep yarınlarda kaldı...

Oturduk avunduk,
Yarınlara düş kurduk.
Bir sevgi ışığıydı içimizde parlayan.
Ve saf duygular ardına sığınan,
Büyüyen arzular.
Ve bugünlere sığmayan,
Yarınlara yığılan umutlar.
Ama umut,hep yarınlarda kaldı...

Karanlık bir gecede,
Aydınlık sabahlara
yumduk gözlerimizi.
Düşte gördük
yarınlarda umutları.
Ve açtık aydınlanan güne,
gözlerimizi,
Ama yine,
Bu güne uyandık çaresiz.
Umutsa;
Hep yarınlarda kaldı...

Yarınlar;
Ne bu güne misafir,
Nede dünlerde mazi oluverdi.
Yarınlar;
Hep yarınlarda kaldı.
Umutsa;
Yarınlarda esir...

Bir çocuk saflığıyla,
Yarınlarda büyüme umudu,
Yarınlarda okuma hevesi.
Yarınlarda doktor olma arzusu,
Adam olma duygusuyla büyüdük.
Yarınları bir bir bugünlerde yaşadık.
Dünlere gömdük,
Adam olduk belki,
Ama umut,hep yarınlarda kaldı...

Evlenip yuva kurduk,
Katlarımız,yatlarımız oldu.
Ve boy boy çocuklarımız,
Umut koyduk,
İlk çocuğumuzun adını.
Ama umut,hep yarınlarda kaldı...

Yaşlandık ilaç istedik,çare diledik,
Bir ömrü bitirdik,tükettik
Ve sonra toprak olmak istedik.
Ama umut,hep yarınlarda kaldı.
Ve nihayet toprak oldu bedenimiz,
Umutsa;
Mazide kaldı...