Umut Gemisi Şiiri - Sadık Toraman

Batacak bir geminin yolcusuydular;
Son geminin son tayfasıydılar.
Dümeni tek,
İkizdi kaptanları,
Fırtınalı bir gece yolculuğundaydılar.
Seyir defterini yazıyordu yalnızlıkları.
Yolcusu yoktu
Bekleyeninden başka.
Azgın dalgalar,
Çakan şimşekler arasındaydılar.
Ölüm, limandan daha yakındı nefeslerine.
Kuleler karanlığa gömülmüş.
Oysa şehrin ışıkları kadar aydınlıktı yürekleri…
Her şeye rağmen varmıştı limana gemi.
Paslanmış demirini attı denizin diplerine doğru
Bir daha yukarı çekilmeyecekmiş gibi…
Çok ağır yükü vardı sanki geminin.
Bir sürü insan gemiye doğru koşmaya başladı
Sonra geminin yükünü indirmeye başladılar.
Elden ele veriyorlardı.
Gemiden inen umutları,
Ve özgürlük tohumlarını.
Yürek yüreğe verip
Kentin her tarafına ektiler
Ansızın yeşerdi umutlar,
Büyüdü tohumlar
Sardı kentin her tarafını…
Bir bir aydınlandı karanlıklar…
Derken büyük bir gürültüyle battı gemi.
İkiz kaptanlar geminin üzerindeydiler.
Yüzlerinde, karanlık kenti aydınlatmanın
Mutluluğu vardı.

www.sadiktoraman.com