Umut Gemisi Şiiri - Döndü Dülger

UMUT GEMİSİ
Gitgide azaldı içimde ki yaşam hevesi, boşluk heryer.
Umursamazlık maskesi takmakta da zorlanır oldum.
Tutmayan ellerimle tırmanmaktan,
Her olmazı sineye çekmekten de yoruldum.
Maziden gelen moloz kalıntılarının harcını,
Offf demeden senelerce taşıdım, sürükledim de,
Bir Derya olan umut gemisi karaya oturdu.
Hareket edemez hâlde yıkıntılarım.
Rüzgara karşı açılan yelkenlerim de parça parça.
Takılı kaldı umutlarım pers yatıyor güverte de.
Üzerinde martılar kanat çırpıyor alacaklı gibi.
Hırçın dalgalar da fayda etmiyor.
Söküp alsalar ya yıkıntılarımı, kırgınlıklarımı,
Denizin tuzlu suyu yüreğin yarasına merhem olsa ya.
Güneşin kavurucu sıcaklığı,
Kurutsa balçıkla sıvanmış duvarlarımı,
Serin sular alsa götürse ıssızlığa.
İçiminin yalpalanan duygularını,
Yüreğimin atışı açılsa dalgaların arasında,
Issız limanlara demirlese.
Boyun eğmenin fırtınası dinse,
Hayata tutunduğum, yelkenli yüreğim,
Umutlarım, gözden kaybolsa,
Başka diyarlarda maviliğe kavuşsa.
Sahrada yağmuru bekleyen duygu sipahilerim,
Yeniden kuşanıp bana dönse.
Yelkenler fora, istikamet huzur denizi,
Masmavi bir deniz, berrak bir gökyüzü,
Ve Umut gemim, süzülerek seyri âlem etse,
Gönülden bir Seda dilden dökülse,
Nihayet, Nihayet....