Umut Bir Kibrit Çöpünde Şiiri - Ali Sinkay

Dallarım koparılmış, karanlık, soğuk bir hava
Kargalar sırtıma tünemiş, yaşlı, pürüzlü,soğuk
Kolumdan yontulmuş mezar taşım, yanıbaşımda
Bir telgraf direği, zoraki ayakta, telleri kopuk

Bir kayanın avuçlarında, bir parça su,
İçinde bakınan sarışın bir deniz kızı
Balinalar gökyüzünde yüzüyordu
Ve kayıyordu bir deniz yıldızı

Uzaklaşıyordu, dalgalarla, çığlık çığlığa bir gemi
Tepesinde kocaman bir ejderha, gözleri ateş kırmızı
Direkte bir çocuk, her halinden belli, çok acemi
Ve yumruğunda saklanıyordu, akşam yıldızı

Küçük bir çocuk, pembe bisiklet ve meraklı bakışlar
Ağaçtan evler, evden insanlar, insandan devler
Orman bir çöl kadar sessizdi, kaçışmıştı kuşlar
Horulduyordu yalnız, ışıklı gözleriyle dev evler

Gemiden gönderilmiş bir şişe sahibini arıyordu
İçinde bir kız vardı, okyanusta geziyordu
Evsiz bir kızdı, belki de evi bir yetiştirme yurdu
Ve karanlık fırtınada, yaklaşıyordu koca bir ordu

Gülümseyerek mendilini salladı son kez,
İlk kez ölüyordu, sıcaklık çok güzeldi
Biliyordu, Allahtan umut kesilmez
Ama aklına gelen, başına geldi