Umut Asker Adına Şiiri - İsmail Poyraz K ...

Ben yoruldum hayat, taşıyamam artık yükünü.
Dertlerin sırtımda, kırılmak üzere omuzumun sütunu.
Herkes gibi yürümek isterdim bir gün,
Ama yollar hep taşlı, hep dikenli, hep hüzün.

Yorgunluğum, yalnız sessiz bir çığlık gibi,
Gecelerim uykusuz, sabahları kırık.
Gökyüzü bile küsmüş mavi rengine,
Benim hikayem hep gri, hep ince.

Bir nefes alıp, bir adım atsam,
Düşerim yine boşluğa tutunamam.
Yürümek isterdim herkes gibi bir düzlükte,
Ama kader hep yokuş, hep düşüşte.

Ey hayat, biraz mola ver bana,
Huzurdan bir nefes, bir damla su kana kana.
Belki yeniden bulurum kaybolan rüyamı,
Belki çiçek açar yeniden kuruyan dalımı.

Ama sustum hayat bağırmadım sana,
Sessizliğim isyanımdı bana, anlamadın mı ?
Dizlerim yaralı, kalbim ise tutmuş nasır,
Yine de düşmedim, hep aradım bir asır.

Gözlerim geçmişin izlerini taşır,
Her bir damla yaş, bir hikaye başlatır.
Sorarsan eğer '' Neden Pes Etmedin '' diye,
Çünkü bir umut var içimde sessizce gizlenir.

Bir gün olur belki güneş gülümser,
Kader yumuşar, rüzgar şefkatle eser.
Herkes gibi yürürüm o zaman,
Omuzlarım hafifler, gözlerim aman diler.

Ey hayat, yoruldum ama vazgeçmedim.
Yokuşlar büyüktü ama yine de geçtim.
Bir gün seni de güldürür bu yürek,
O zamana dek bekle, sabır gerek..