Umut Şiiri - Hüseyin Turhal

En dibe vurduğun anda,
Karanlık, zifiri bir perde gibi indiğinde,
O küçük, inatçı fısıltı.
Yarın, farklı bir ışıkla doğacak, diyor.
Belki daha parlak, belki sadece daha nazik.
Ama aynı olmayacak.
O, cebindeki son kibrit çöpü.
Islandın, üşüdün, bütün odunların nemli.
Ama bir ihtimal var.
O ihtimal, bütün soğuktan daha sıcak.
Umut, bir vaat değildir,
Kesinleşmiş bir gelecek hiç değil.
O, sadece devam etme gerekçesidir.
Adım atmayı bıraktığında,
Sana tutunacak bir el uzatır.
Görünmez, ama sıcaktır.
Bir yelkenli düşün fırtınada;
Direği kırılmış, denizi yutmuş su.
Umut, gemiyi değil,
Güneşi bekleyen denizcinin gözlerini kurtarır.
Gözlerinde, o uzağın resmi durur;
Sakin sulara varışın, ihtimali.
Bir tohumdur o, kuru toprakta.
Ne yağmur var, ne bir bakım.
Ama o, yeşereceğine dair
O en sarsılmaz, sessiz inancı taşır içinde.
Umut,
Sonsuz bir bekleme değil,
Harekete geçmek için
Son saniyenin bitmesini bekleyen
O güçlü, inatçı sabırdır.