Umut Tohumları Şiiri - Serpil Koçar

Umut Tohumları

Bazen diyorum ki:
Öyle bir insan gelsin ki yüreğime,
Doldursun kalbimdeki o kocaman boşluğu,
Unuttursun bana mazideki tüm acılarımı.
Belki yeniden hatırlatır en güzel duyguları,
Bir çocuk misali şımarırım yanında.
Öyle öyle bir gelsin ki bana,
Hiç gitmemek üzere…

Bütün yarım kalmışlıklara inat bende kalsın,
Unuttuğum kahkahalarımı hatırlatsın bana.
Kırlarda koşalım elele, papatyalardan taç yapsın saçlarıma,
Uzun uzun yürüyüşler yapalım sahil boyu göz göze.
Adına şiirler yazayım, hiç bıkıp usanmadan…

Yaşımıza inat, çocuk kalan ruhumuzla sarılalım,
Yeniden sevip sevilelim bunca acıya rağmen.
Öyle bir gelsin ki bana, yüreğimi ısıtsın sevgisiyle,
Yüreğim yangın yeri gibi alev alev olsada acılardan,
Ciğerimi param parça etmiş olsalarda,
Hep bir umut var…

Kalbimin bir köşesine ektiğim, sevgimle suladığım,
Elbet bir gün mutlu olacağım diye avuturum yaralı yüreğimi.
Darbe üstüne darbe yemiş bu gönlüme,
Her gün umut tohumları ekerim bıkmadan, usanmadan.
İşte bu yüzden öyle bir insan gelsin ki yüreğime…

Yepyeni bir sayfa açayım bütün acılara inat,
Elimi öyle bir tutsun ki ölüm bizi ayırana dek.
Ruhumu okşasın uzun uzun, huzuru versin bakışlarıyla,
Baharı getirsin gönlüme gülüşleriyle.
Ben de tutayım ellerini, alayım gönül tahtıma,
Hiç bırakmamak üzere: hoş geldin yar diyeyim,
Umut tohumlarını kalbime ektiğim sevgiliyi seveyim,
Bir ömür boyu, bir ömür boyu…

Ama belki de yalnızca düşlerimde kalacak,
Yüreğim hep aynı boşluğu hissedecek,
Sevgi dolu eller hiç gelmeyecek,
Ve ben, umut tohumlarını ekerken,
Sonsuz bekleyişin içinde kaybolacağım…