Güneş ufukta kaybolmaya yüz tutarken,
Geliyorsun aklıma.
Yaşıyorum,
Sensiz biten bir günün akşamına daha ulaşmanın burukluğunu.
Kısık gözlerimi çeviriyorum günbatımına.
Soluklarım titrek, ürkek ve soğuk,
Tükenmeye mahkûm.
Dinliyorum kendimi,
“İçimdeki umut sönükleşiyor mu? ” diye.
Yok, yok! Hâlâ bir umut var.
Bilirim kesilmez umut,
Çıkmadık candan.
Seni düşündükçe yeni bir umut dalgası sarıyor bedenimi.
Kalbime çeviriyorum bakışlarımı,
Yüreğim handân.
Kayıt Tarihi : 27.12.2016 13:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ömer Geçdoğan](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/12/27/umut-1332.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!