Umudun baharları andım!

Artık bir söz etmiyorum
Nefeslerimi sabırla derleyip düşünüyorum
Halin ikliminde nefesleniyor ve idrake yöneliyorum

Ne küsmek ne de kızmak
Benim hasletim olamayacak karar verdim
Hikmetin nedenlerine yöneldim, aşkın seyrine indim

Sevdayı böyle anladım
Hazzın heveslerde olmadığına inandım
Umudun baharlarına, yağmurun sağanağına imrendim

Varlık adına her ne varsa
Hareket ve kuvvetin sahibi mutlaksa
Tekebbür ve enaniyet dışlandıktan sonra kalanlarıyla

Ceddim çok anlatmış
Meğerse tarih sayfalarına neleri yazmış
İbret almak insan kimliğine haiz duyarlılıksa, varmış

Artık çok düşüneceğim
Aklıma geleni söylemeden demleyeceğim
Aşk şayet hakikatse sayfalarında hazla nefesleneceğim

Sırlarımla göçmeyeceğim
Sinemde derlediğim silinmeyenleri arz edeceğim
İnsan kimliğine, kulluğun renklerine ibret için sereceğim

Hak ve hakikatleri
Yüreğimde uhde bırakan gerçekleri
Zandan azade olan hikâyeleri, kelamı kemaliyetle anacağım

En temel özelliğim
Bir fazilet olarak telakki eğlediğim
Kalbimle, dilimin müsavi olmasıdır ve böyle hikâye edeceğim

Oysaki ne yazar ve ne de şairim
Ben sadece fakirliğiyle halini yazan zadeyim
Yoktur bu manada hiç bir hevesim, kalbi hissedişle nefeslenirim