Umudum! Şiiri - Zuhal Keskin

Ne acılara entrikalara dayandı yüreğim sen yokken.
Ölü gibi nefessizdi bedenim umuda tutunmaya çalışırken.
Ne acıları katık ettim gönül soframa
Hiçbir şeye acımıyorum şimdi
Öksüzlüğümden başka.

Bahar çiçekleri de yeşertmiyorum artık
Bir yarım sende, diğeri bende kalmışken
Suskunluğumun adı şimdi
Ufukta kaybolan yollar ve sensiz kaldırımlar
Gecenin adı, umuda parlayan yıldızlar.
Hep neden beni bulur
Yarım ve eksik notalar

Kaç acı varsa kalbime sapladığım
Baş harfi senle başlayan
Umutla dolu o günleri ve parçalanmış gülleri
Ben her şeye rağmen beklerim, bekleyeceğim seni
Satır satır atlamadan yazarım sana dair her şeyi.
O günü beklersen görürüsün herşeyi.

Aşkın yalanı olmaz yalancısı sen gibi
Bilen bilir!
Gerçek aşkların yürek istediğini.
Sendeki yürekle ne umuda kurşun sıkabilirim,
Nede yarım bırakıp başka yola çıkabilirim.

Sen ufuk çizgisinin düşüncesiyle böylesine özgür
Sen başka kıyıların adamı
Duy artık içimde sana dair olan herşeyi
Sen yürürsen bana bir adım daha
Umudum da yürür gülüşünün ardında
Bir çocuk gibi kırarım zincirlerimi
İçimdeki öfkeme inat ve büyüttüğüm seni
Koşarım gene kırlarına, uçurtmalar uçururum rengarenk
Ve sarılırım umuduma tüm samimiyetimle yeniden.

Gözlerimden süzülen damlaların
Yanaklarıma çizdiği o ıslak patikaları seyret.
Seyret ki sen yokken nasıl biriktiklerini anlayasın.
Anlayasın yalnızlığı ve umutsuzluğu
Dudaklarını okşayan gözyaşlarımdaki kekremsi tadı hisset,
Hisset ki sende insafa gelip ağlayasın..
Umudun ne demek olduğunu işte o zaman anlayasın.