Umudu alıp gitmek.. Şiiri - Gül Doğan

Umudu alıp uzaklara gitmek bir arabaya atlayıp, unuttuğum ağlamalarım, gülüşlerim, ruhsuzlaşan benliğimle, zamana sığamamak.. içimde kopan fırtınalara adını vermek..
Sensizliğin öbek öbek açtığı yüreğimde, “ bu da kadermiş “ diyerek seni sevmek.. cümlelerimin ipini çekiyor birbir şimdi özlemin.. hangi yana kelam savuracağım bilemez bir haldeyim, rüzgarlara fısıldadığım sensin.. sen.. bana ne kadar uzak bir masal.. hani masallar mutlu biterdi, hani sevenler o ülkenin güneşi olurdu, gökten herkesin payına bir elma düşerdi..
Ama unutmuştum elmanın yasak meyve olduğunu, masalıma düşen elmanın sonum olduğunu..
Hasret misali yağıyorsun yüreğime, yağmurum diye sevmek isterdim seni uykunda, o da uzak bir diyar aslında soluma, alıp başını gitmek isteyen gönlüm, her adımında sana takılıyordu.. her düşüşümde göğsümden sen sızacaksın diye korkuyordum..
Benim dünyam sendin.. bir deli sevdaya tutulduğumu anladığım da da, aşkına helal etmiştim düşlerimi..
Bir yağmurun gölgesinde senle ihtiyarlamak istedim, ama sensiz yaşlanıyorum şimdi.. kök salmak istedim halbuki ben bir ağaç misali benliğinde, senin olmak istedim, benim ol istedim.. ilmik geçirir gibi yokluğunu ruhuma geçirdin.. boynuma morluk diye suskunluğunu dizdin..

Şimdi gidiyorum, saf bir acıyla, köyünü yeni umutlarla terk edip giden bir kız gibi.. kalbimin yangınlarını söndürmek kaygım yok ama.. çünkü yangınım sen olduktan sonra, yanmakta güzeldir ey yar bunu unutma…

Gül Doğan