Umuda Yolculuk Şiiri - Metin Başol

umutsuzluğun kaygan zemininde
kendiliğinden dökülür,
varoluş uğruna,
duyguların yol bulma çabası.
oysa kimseyi görmemişti
hüznü ve coşkusu kendinde saklı
o buğulu gözler.
seni beklemişti belki de yıllardır,
bir gün aniden geleceğini bilmeden.
hiç bilemeden.

beklenmedik bir zamanda,
birden bire yola çıkıyor,
büyülü bir dokunuşla,
“işte bu, beklediğim”
bize böyle dedirtiyor..
bunu nasıl söyletiyor?

'her aşkta,
'aşk bu' dersin,
zira, her aşk ayrı bir renktir”
“şapka”dan çıkar gibi,
kaygan zemindeki hisler,
renklerin harmonisi oluverir,
birden bire, kendiliğinden.
mitoz bölünmelerle
çoğalıp, taşmak ister.

kaygandır zemin,
kaygandır çünkü,
ne kadar renkli dünyalara…
açılacakmış gibi dursa da,
içinde çöreklenen umutsuzluğun,
yoğunluğu çoğalır,
karanlık gecelerde duyulan,
ürpertiler gibi
içinde nedensiz bir korku yer alır.

yine de çıkarsın o yola.
seni çağıran sesin,
peşi sıra sürüklenir,
yuvarlanıp gidersin.
düşebilme olasılığı olsa da,
kaygan zeminlerde,
beyaz bir karanfil açar
derinlerinde bir yerde.

yüreğe düşen kıvılcım,
seni alır götürür,
sormaz bile sana,
“hazır mısın buna,
hazır mısın? ” diye.
sen de sormazsın zaten,
“nereye? ” söyle diye,
sormazsın sen de.
bilsen de, bilmesen de..

her yeni bir gün,
yepyeni umutlarla gelir
ısı yayar, ışık saçar,
yürekçikten gülüverir,
yanakta bir gül olur,
umudun goncası
her gün yepyeni hayatlar kurulur,
umutsuzluk son bulur,
seni bekleyen serüven
umuda yolculuk olur.