Umuda Hicret Şiiri - Eyüp Beyhan

Umudun izini sürdüğüm yol nihayete erdi.
Zaman köpüren bir çağlayan gibi devrildi.
Bir yüreğin sarsıntısı kaldı geriye
Her adım bir umuttur götürür sevgiliye.

Umutla yürüdüğüm limanlar gitgide buz kesiyor
Sesiz yığınların buruk sesi bir yankıya sıkışıyor.
Kırıldı omurgaları ilk kıblemin yolcularının
Birden tenha düştü sevgilinin ayak izleri

Öyle tenha ki içim yokluğun eşiğindeyim
Hayaller uzaklaştı, düşlerin sürgünündeyim.
Sırtımda yüküm, bilinmez bir yoldayım
Her adım her nefesle sonsuzluğun kıyısındayım.

Arzuhalim göğe uzanan sessiz halkalarda
Artık güvercinler gölgesinden dilekler topluyorum.
Buğday taneleri gibi savrulmuş zaman
Yeniden toparlanmaya dermanım kalmıyor artık.

Eğer hayata tutunmanın nihayeti hüsransa
Kaderimize kazınmışsa bu inişin payı
Ve bütün çaba nihayet imkânsıza dönüşse
Yine de merhametine sığınırım en merhametlisine!
(E.B 2025)